Op mijn spreekuur zie ik een 60-jarige Surinaamse vrouw. Ze komt op controle vanwege haar vitiligo, een huidaandoening gekenmerkt door witte vlekken over het gehele lichaam als gevolg van pigmentverlies.  Ze maakt een verdrietige indruk en het valt me op dat ze als een van de weinige die dag nog een mondkapje draagt. Als ik vraag wat er aan de hand is begint ze meteen hevig te huilen.  Ze zegt dat ze is verstoten door haar vrienden en dat ook haar familie haar niet meer wil zien, omdat ze bang zijn om hetzelfde te krijgen. Ze zijn ervan overtuigd dat de huidaandoening, die bij haar extra goed zichtbaar is door haar gepigmenteerde huid, besmettelijk is. Ik probeer haar te troosten, maar tevergeefs. Ze schaamt zich enorm en durft haar mondkapje nauwelijks af te zetten. Zelf weet ze wel dat haar huidaandoening niet besmettelijk is, maar ze krijgt haar omgeving hiervan niet overtuigd.

Deze casus, en in het bijzonder de reactie van haar omgeving, heeft me persoonlijk erg geraakt. Het toont aan dat niet alleen de aandoening an sich vaak vervelend is, maar ook hoe mensen in de omgeving ermee omgaan.  Mensen zien gelijk dat er iets aan de hand is en vinden daar dan vaak wat van variërend van lelijk tot vies en zijn vaak bang om het zelf te krijgen. Dit kan lijden tot ernstige stigmatisering en uitsluiting met alle gevolgen van dien. Daarom is het belangrijk dat er meer kennis en bewustwording wordt verkregen over huidaandoeningen zoals vitiligo.

Gelukkig wordt er in de media steeds meer aandacht besteed aan huidaandoeningen. Zo poseren steeds meer bekende mensen op social media met hun huidaandoening zichtbaar in beeld.  Een mooi voorbeeld hiervan is het Canadese supermodel Winne Harlow. Een prachtige vrouw, waarbij de witte vitiligo vlekken meteen in het oog springen. Zij heeft ervoor gekozen om haar vitiligo vlekken juist te laten zien tijdens fotoshoots en rode loper momenten en heeft er als model zelfs haar handelsmerk van gemaakt. Ze laat zien dat ook met een huid die anders is dan dat we gewend zijn, je mooi en succesvol kunt zijn. Een hele mooie ontwikkeling, maar er is helaas nog een lange weg te gaan. Omdat huidaandoeningen, zoals vitiligo, lastig zijn te behandelen is zelfacceptatie en de manier om er mee om te leren gaan zeer belangrijk. Om dit te bereiken dient de omgeving hier ook nadrukkelijk in te worden meegenomen. Het zou mooi zijn als hierdoor mijn Surinaamse patiënte weer met alle liefde kan worden ontvangen door haar familie zonder mondkap en met een stralende glimlach.

Marjolein Hiel, Arts-assistent Dermatologie, Mauritskliniek 's-Gravenhage